hedgehog

geschokt

Meestal kan ik niet goed reageren op een politieke uitspraak, volgens mij hebben veel partijen een boodschap, maar dan kom ik tot de essentie, het mens zijn. Mijn ouders zijn op reis geweest en toen ze terug kwamen, reden ze aan een plek van een ongeval voorbij. De beschrijving van het slachtoffer laat ik achterwege, maar mijn moeder kon alvast die avond de slaap niet vatten door het beeld dat ze gezien had. Ook mijn vader die aan de plek des duivels voorbijreed, denkt liever niet terug aan dat beeld.

Een man had de autosnelweg overgestoken en een vrachtwagen heeft hem aangereden. Het zou om een wanhoopspoging gaan. Dit stemt me verdrietig, ik dacht, verdomme, weer iemand die het leven laat door een pijn die we moeilijk kunnen duiden. We leven in Vlaanderen, Wallonië, België, Europa ... Het maakt me niet uit, maar hoe kunnen we de wanhoop verdrijven?

mail

Ik krijg een kaartje uit München. Het is een kaartje met een oranje gloed. Ik zie een beeld van een kamer in Hotel am Ostpark. Het hotel verkoopt nog postkaarten. Ik herken op de achterkant het handschrift van mijn vader. Het hotel telt drie sterren en er is ook een schilderij te zien met een stilleven erop.

het Watou kunstenfestival

Het kunstenfestival in Watou toont opnieuw spraakmakende beelden in een feeëriek parcours. Kunstenaars en dichters spelen met klank, beeld en vorm. Kleuren blijven me bij, er zijn ook de interessante inzichten en het dorp in de Westhoek blijft lang in me sluimeren.

verrassend en goed

Ik was aangenaam verrast toen de zon scheen op het vernieuwde stationsplein in Roeselare. Er is een standbeeld te zien van een jongen en een meisje. De jongen laat een bootje in het water drijven dat door verschillende fonteinen gecreëerd wordt. De kop van de vaart ligt overigens op een boogscheut van dit plein. Zo zitten we een stap verder in het parcours dat vandaag een andere kant van Roeselare liet zien, de batjeskant.

In de straten van de binnenstad was er veel bedrijvigheid en elke straat had zijn eigenheid. In de Ardooise Steenweg konden kinderen spellen spelen, er was een schapencarrousel, lees moderne kunst en er was een koude kermisgate, een poort met twee ventilatoren die tot de verbeelding spraken. De zonnige zijde van La dolce vita is zeker in de Art-ooise Steenweg te vinden.

In de Ooststraat kwam het woord batjes echt goed tot uiting. Hier kon je koopjes doen in de vele winkels. Er was tweerichtingsverkeer met een leuke drukte die uitdeinde in de zijstraten. Ik hoorde Mas que nada live nabij De zoete zonde, een ijsjesbar waar een wachtrij stond.

De Ooststraat bracht ons ook naar Peru met de dreamcatchers die in een kraampje te zien waren. Uiteindelijk zou de Noordstraat ons naar Plein Publique brengen, een festival waar circustheater en een mini-zoo het Noordhof tot een luisterrijke en idyllische locatie omtoverden. Er hingen zelfs lampionnen in de bomen, er was een aangename sfeer in het park.

Kortom de batjes zijn een mensenmagneet, een Gentse Feesten in het klein.

als een speler

Het park strekt zich als een kleurrijk tapijt voor me uit. Er is een zonrijke zoom en en een schaduwrijke kant. Dit doet me denken aan een voetbalveld waar die scheidingslijn perfect kan samenlopen met een middellijn of een ingebeelde rechte op het veld. Het is de plaats waar een steekpass gegeven kan worden. Ik zal niet lyrisch doen over het voetbalspel, want voetbal is soms ook een beetje sterven.

In een potige wedstrijd tussen Kroatië en Argentinië kon Messi niet overwinnen. Tot deze conclusie kom ik na een spektakelrijke wedstrijd tussen de twee landen. Het werd 3-0, wat een beetje overdreven is na een wedstrijd waarbij de foutenlast veel te hoog lag. De 3-0 werd overigens gescoord op een manier die ‘messiaans’ te noemen is. Uitgetikt in een soort van driehoek waarin de structuur van de tegenstander verdwijnt. Wat deed Messi dan op het einde van de wedstrijd? Hij wisselde geen truitje met de Kroaten, nee, hij ging simpelweg naar de catacomben om even te verdwijnen van het voetbaltoneel. Zijn blik stond op onweer, maar hij bleef Messi. Dat zegt voldoende.

drawings on the floor

in kleur ben ik geboren

blackbird

de merel kijkt toe hoe ik een foto neem
er is een park met zoveel licht

's avonds bij het verdwijnen
zingt hij nog een lied

hij is wellicht trots
op dat ene oogcontact

de dichter jij en ik

voetbal ja ja

Tijdens deze week kon ik kijken naar de finale van de Europa League. Atlético Madrid speelde tegen Olympique Marseille. Rood -wit tegen blauw-wit. De typische speelstijl van Atlético kwam duidelijk tot uiting, veel verdedigingswerk dus.

Uiteindelijk had de spits Antoine Griezmann niet veel nodig om twee goals te maken. In de krant sprak men over een doorwinterde knokploeg wanneer het over Atlético ging. Ik moet echter bekennen dat ik niet zoveel grote fouten zag. Uiteindelijk bracht Gabi de 0-3 op het scorebord. Atlético is een verdiende overwinnaar in deze Europese 'interclubwedstrijd' op het ei zo na hoogste schavot.

Ik vond ook het commentaar van Filip Joos zeer goed. Hij vertelt over de geschiedenis van de club, over de spelers en ondertussen legt hij haarfijn uit hoe het spel in elkaar zit. Gert Verheyen is eveneens subliem in zijn analyses. Op naar een nieuw seizoen...

Korda: Beauty & Revolution in Sint-Pietersabdij in Gent

Jonge helden

Vrijdagavond kon ik genieten van drie prachtige concerten in het Bijlokecafé in Gent. Ons, Kreis en Yarn brachten poëzie, jazz en veel sfeer.

opbouw

eerst is er de tekening en een schets of

een blauwdruk

daarna komen de indrukken en

het schuiven van figuren

er is het licht dat kantelt met blokken en

een circus waarin mensen dansen

kleuren zoeken elkaar op in

een venster dat een uitzicht biedt

de curator kan even lachen

competitievoetbal

RSCA Anderlecht speelde vorige week zondag een matige tot slechte wedstrijd tegen KAA Gent. De bezoekers speelden snedig voetbal en konden zo passend storen. De doelkansen voor Gent waren ook talrijk. De afwerking kon wat beter. De 0-2-cijfers op het bord waren dan ook terecht.

Anderlecht zal uit een ander vaatje mogen tappen om terug doelkansen af te dwingen. Door de vele blessures bij Gent en Anderlecht kregen we als toeschouwer nieuwe (jeugd)spelers te zien. Op zich is dit een goede zaak. Club Brugge staat ten slotte al zo lang op kop dat ze de titel dubbel en dik verdienen.

Dresdner Allee

Dresdner Allee bestaat niet, maar het is mijn eigen weg die ik zoek in een stad die voor een groot deel opnieuw opgebouwd is. Tijd en ruimte verliezen soms hun plaats.

Op de Augustusbrücke valt er iemand. Ik zie hoe alles verschuift. Iemand moet terug op de been worden gebracht. Een opera in de Semperoper begint. Pauken en violen brengen muziek uit lang vervlogen tijden.

In porselein spreken vorsten elkaar aan op de Fürstenzug. Een karavaan van prinsen, keurvorsten, hertogen, markgraven en koningen uit het Huis Wettin volgen elkaar op. Er zijn ook twee windhonden te zien en vele paarden dragen de vorsten naar een andere periode. Wat is nu anders?

Deze stad staat in een rij van Saksische vorsten die de stad als machtscentrum beschouwden. August de Sterke liet het Zwinger bouwen, een tussenin met symmetrie. Nu houden lokalen de wacht voor een ‘Gemäldegalerie’. Beelden stapelen zich op en jij kan kiezen. De barokke Kronentor nodigt je uit om even koning te zijn. Onder de poort staat de kroon je passend.

Ik denk terug naar de nacht van 13 op 14 februari 1945. Er viel dan een cynisch en dodelijk valentijnsgeschenk uit de lucht. Geallieerden bombardeerden Dresden en de stad verloor haar monumenten in een immense vlammenzee. Brisantbommen vernietigden bijna de totale binnenstad. Coventry, Ieper en Leningrad werden opeens zustersteden. Een meisje en een jongen liepen door de straat. Overal was ‘Trümmer’. De Elbe vertoonde cirkels van bewegingen die onaards waren. Het Brülsche terras beefde.

De bommen vallen ook in mijn droom en mijn huid houdt op te bestaan. In één seconde houdt ook mijn bewustzijn op. Ik verschroei. Een tak van een levensboom wordt afgeknipt. Er stroomt bloed uit een wonde. Er is gedonder in de stad, het is niet het botsen van wolken, maar het botsen van volkeren dat voor bloedvergieten zorgt.

Elke steen in de stad heeft een functie. Het geraamte van gebouwen werd vernietigd tot een plattegrond en er was een uitkijk op buren die anders met verlies omgaan. De één schreeuwt, de ander zit verkleumd in een hoekje.  Het schreeuwen valt onmiddellijk op, maar het verweesde gelaat van een stil iemand kan langer bijblijven. Het niet zeggen spreekt boekdelen.

De jazz van heerschappijen en oorlog zorgt ervoor dat ik in Dresden aan Martin Luther vraag waarom hij apart wilde zijn. Waarom zijn stellingen een standaard werden, waarom de Frauenkirche je vragen stelt door een altaar in hoogbarokke stijl?

Aan de brug is er nog de Katholische Hofkirche. Heiligen vragen om een woordje uitleg. Waarom overwintert een standbeeld in onze maatschappij? Omdat beelden wellicht verhalen vertellen. Dresden vraagt om tijd en ruimte. De Gouden Ruiter kijkt toe. Ik zit aan de oevers van de Elbe.

Bespreking gedichtenbundel van Martin Wijtgaard

Op de cover van de gedichtenbundel ‘Onuitgesproken marsbevelen’ van Martin Wijtgaard staan twee personen die gemaskerd zijn. Er is ook een paard dat een gasmasker draagt. De titel en de foto voorspellen weinig goeds en dat is net goed. Ik zal me nader verklaren.

Martin Wijtgaard onderzoekt in deze bundel het kwade in alle vormen. Hij doet dat soms in volzinnen en hij gebruikt daarbij woorden en beelden die je vaak naar adem doen happen. Voorbeelden zijn ‘De zware klei is karig met ventielen’ of ‘de hoge bomen zijn er wegverkaveld’.

Het woordgebruik van deze dichter is daarbij van de hoogste plank, ik werd spontaan verleid om nog even ‘gambiet’ en ‘laaielichters’ op te zoeken op het internet. Deze Amsterdamse dichter schaakt met de woorden. Alles past waarschijnlijk in een nauwgezet plan.

De titels van de gedichten zijn sprekend, bijvoorbeeld ‘Ontgoocheling’ past volledig in het rijtje van negatieve gevoelens. De dichter speelt in deze bundel met bitterheid tot het iets moois wordt.

In ‘Groepsportret met Moordenaar’ wordt bijvoorbeeld op een speciale manier een moordenaar omschreven. ‘Ooit zullen ze hun hoofden schudden / en huiveren  voor het lemmet / van je vlijmscherp gesneden grijns / op hun vergeelde groepsportret.’ De vergelijking van een glimlach met een mes is hier treffend en huiveringwekkend.

En dan komen we - denk ik - tot een essentieel gedicht in de bundel. ‘Feilbaar onvermogen’ stelt het onvermogen als iets moois voor. Vaak worden beelden door Martin Wijtgaard omgedraaid. Dit wordt bij hem poëzie.

Ik geef nog een voorbeeld van omkering uit het gedicht ‘Onschadelijke mensen’. ‘Wees op je hoede voor onschadelijke mensen / die met muizetanden kaakjes knagen / in wolken van geblauwseld haar / en vijftig tinten Vroom & Dreesmannbruin.’ Onschadelijke mensen worden hier gevaarlijke mensen.

De keuze van de plaatsen is ook niet toevallig. Een verlaten gebied als West-Friesland krijgt in deze bundel de aandacht en de havenstand Hamburg krijgt ook een gedicht toebedeeld. ‘Roestige giraffen’ zijn hier wellicht de torens in het havengedeelte.

Opmerkelijk is dat zelfs de wolf alleen gelaten wordt, hij wordt genegeerd door de jagers. Het dier is eerlijk in zijn zijn en hij wordt vaak gebruikt door de mens.

Zo gaat het verder richting dood in de bundel met ‘Narrenschip’ en ‘Das Gras und das Mädchen’. In dit laatste gedicht viert de dood hoogtij. De natuur neemt het na de dood langzaam over van de mens. Soms is ‘Nazorg’ nodig.

Kortom: deze bundel blijft nazinderen door de taalrijkdom en de treffende beelden. Dank je, Martin.

zeefdrukplaat

een school in Meulebeke

Antwerp - Club Brugge: 2-2

Deze namiddag speelde Club Brugge een spektakelmatch in de Bosuil in Antwerpen. FC Antwerp, the great old, zette tot nu toe een sterke reeks neer. Wellicht zal de ploeg ook play-off 1 spelen.
Club speelde in deze match vanuit een goed opgezette structuur. De Bruggelingen hadden baloverwicht, maar ze konden in de eerste helft weinig doelkansen ontwikkelen. In de eerste helft werd het 2-0 voor Antwerp na een rommelig doelpunt en een sterke kopbalgoal.
Club had een wonder nodig om de situatie te herstellen en het wonder geschiedde. In de laatste minuten werd het 1-2 en in de toegevoegde tijd scoorde Ruud Vormer de gelijkmaker. Het rommelige doelpunt van Club was bijna een kopie van het eerste doelpunt van FC Antwerp. Eén ding weet ik zeker: de play-offs zullen beslist spannende duels geven.

Utrecht

Vandaag ben ik met de auto naar Utrecht en Amsterdam gereden. Amsterdam ligt ongeveer op een halfuurtje van Utrecht. Ik wist op voorhand niet dat beide steden zo dicht bij elkaar lagen. Ik was van plan om een museum te bezoeken in Utrecht. Dat heb ik ook gedaan, maar het belangrijkste wat me bijblijft, is de wandeling van de auto naar het museum.

Ik nam in het begin van de wandeling een voetgangersbrug over een gracht en een groepje vogels kwetterde. Ik keek op en zag kleine vogels als het koolmeesje en de boomklever. Het was fijn om ze te zien ‘spelen’.

Na het bezoek aan het museum ging ik terug naar de auto. Een kraai landde op een muurtje naast de plaats waar ik wandelde. Op een gegeven moment was er ongeveer 2 meter tussen de kraai en mezelf. Ik zag de vorm van zijn oogjes. Deze zwartgevederde vogels trekken vaak mijn aandacht, maar zo dichtbij was ik – denk ik – nog nooit gekomen. Het deed me denken aan The Raven van Edgar Allan Poe.