gedicht

het riet ruist onder de zon
schaduwen drijven door elkaar
de zee klaart op in de lucht

intentioneel redactioneel

Op het Schoonselhof vind je het graf van Alice Nahon. Alice Nahon was een Antwerpse dichteres. Alice moest soms kritiek slikken van Paul van Ostaijen door het klassieke karakter van enkele verzen. Haar verzen bezitten echter een soort van levenswijsheid. De volgende versregels zijn wellicht het bekendst.

"'t is goed in 't eigen hert te kijken, nog even vóór het slapengaan, of ik van dageraad tot avond, geen enkel hert heb zeer gedaan, ..."

Waarom vertel ik dit? Misschien om aan te tonen dat poëzie heel breed is en dat intenties niet onderschat mogen worden.

dagje Antwerpen

Vandaag heeft het Letterenhuis me verrast. Je vindt er een rijke collectie van herinneringen aan schrijvers die soms zichzelf uitvonden. Klasbakken als Guido Gezelle en Paul van Ostaijen krijgen er ruime aandacht. Ook andere schrijvers krijgen voldoende aandacht.

In de Minderbroederstraat zag ik dan een prachtig standbeeld van Paul van Ostaijen. De man werd uitgewerkt in een beeld, een metafoor. Dit is vernieuwing op zijn best.

Ik ging ook te voet door de stad en de stad bracht me lekkere koffie. Een dag om niet te vergeten.

gevonden

op zoek

'Porselein'

‘Porselein’ is een boek dat verschenen is bij ‘De Eenhoorn’. De uitgeverij verwijst naar een mythisch dier. Bestaat er ook zoiets als een mythisch einde? Het hoofdpersonage uit ‘Porselein’ maakt dit enigszins mee. Ingrid Godon maakte de tekeningen die in één woord prachtig zijn en de zinnen zijn van Paul Verrept.

De meesten kennen de uitdrukking ‘zo breekbaar als porselein’. Dat geldt ook voor de hoofdfiguur die een jongen is en de naam ‘Porselein’ draagt.

In het boek wacht het donker ons op. De invulling van het donker kan voor iedereen verschillend zijn. ‘Het is alsof de kamer ronddraait. Ik zweef. Het is alsof er niets en niemand is, alsof er nooit iemand was. Ook ikzelf verdwijn.’

De vader van ‘Porselein’ is ‘verdwenen’ na een ongeval. Het woelwater ‘Porselein’ denkt vaak aan hem. Samen verdwijnen ze met andere personen in een donkere tunnel. In die zin vindt ‘Der Erlkönig’ ook zijn thuis in dit verhaal, enkel de papa in ‘Der Erlkönig’ wordt nu een mama.

Een andere uitdrukking is hier eveneens aan de orde: ‘er is licht aan het einde van de tunnel’. Dit wordt mooi verbeeld door Ingrid Godon. Er blijkt een uitweg te zijn: een nieuw begin. Paul Verrept verwoordt dit magistraal.

kerstsfeer

de lijn