de Meulebeekse dichters op zondag 26 januari 2020

verbeelding en veel meer

er is een boompje om van te houden
er zit een valfunctie in
iemand bouwde het met een hart

over een kwartfinale

Op donderdag 19 december 2019 werd de laatste kwartfinale van de Croky Cup gespeeld. Twee kleppers van formaat keken elkaar recht in de ogen in het Astridpark, lees nu het Lotto Park. RSC Anderlecht nam het op tegen Club Brugge. Het bleek, zoals ik in sommige commentaren las, ‘a walk in the park’ voor Blauw-Zwart. De spelers van Anderlecht hadden geen antwoord op de hoge druk van Club Brugge. De bezoekende ploeg kon overigens met veel balbezit telkens nieuwe doelkansen creëren. 0-2 was het resultaat.

Op zich was deze wedstrijd een wedstrijd zonder veel gele kaarten. Er waren slimme passes. Doelman Hendrik van Crombrugge gooide hoge ogen met knappe reddingen. Het ontbrak RSCA verder aan precisie en misschien ook aan maturiteit. De overwinningsroes bij Club sluipt bovendien nog niet in een mindere werkkracht. Op zich is dat heel bijzonder. Benieuwd welke club het eerste Europese ticket kan verzilveren.

over het zoeken naar kleuren in de academie

the view

Luc Tuymans in De Pont, Tilburg

street artwandeling in Roeselare

Hier was vuur. Een bundel van Anna Enquist

‘Over moeders en kinderen’ is de ondertitel van de gedichtenbundel ‘Hier was vuur’ van Anna Enquist. Opmerkelijk is de verleden tijd in de titel. Veel elementen in de gedichten gaan over een heengaan.

De bundel opent ijzersterk met ‘Mijn zoon’ in de reeks Kinderszenen. Spijtig genoeg is de dood hier aanwezig, maar de dichteres gebruikt de taal als wapen, zelfs zonder taal bindt ze de strijd aan. ‘Ik neem hem in mijn arm en zonder spreken vaag ik de oorlog weg en kinderkanker, mijn eigen dood, het monster van de tijd.’

Anna Enquist zoomt ook in op haar dochter, meer bepaald haar opgroeiende dochter. Wonderlijk is het. ‘Zij is een acrobaat, hoog in de lucht doet zij kunsten aan de trapeze. Vijftien jaar.’ Deze sublieme zinnen raken de gevoelige snaar met treffende metaforen. In het gedicht ‘Polikliniek’ iets verder in de bundel schreeuwt de dichteres poëtisch haar machteloosheid uit. ‘Nunc dimittis’ voor de zoon komt hard aan.

In deze bundel krijgen veel herinneringen een plaats: vakantieherinneringen, herinneringen aan speciale momenten. Met poëtische beelden en geslaagde enjambementen slaagt deze Nederlandse dichteres erin diepgang te creëren. Een voorbeeld uit ‘Weer thuis’: ‘Een tocht langs de grofgekartelde rand / van het land: hier had het leven zijn / rauwste vorm …’

De muzikale interesse van Anna Enquist komt tot uiting in ‘Voor hobo en piano’. Dichterlijk is ‘ik vang mijn grote kind nog in een uitgerekt akkoord maar ga haar toevertrouwen aan de tegenwind.’

Anna neemt afscheid, dat wil zeggen de mama neemt afscheid. ‘Ik ben de jongen en het meisje kwijt. Beiden ben ik verloren toen de tijd verstreek.’ Dit klinkt ook heel sterk door in de titel van de bundel.

Wat bindt me nu aan deze bundel? Eerst en vooral de taal. Anna Enquist spreekt mij aan op een unieke manier die zowel fijnzinnig als teder is, soms gaat het over heel droevige dingen. In een cursus van het vijfde middelbaar stond dit fragment: ‘In de verloskamer juichen ze bij het omgekeerde doelpunt van de geboorte. Niemand voorziet de wraak van de keeper …’ Dit is een veelzeggend fragment. ‘Geef terug!’ is de titel van het laatste gedicht in de bundel.