A small sound in your head

In het S.M.A.K. loopt van 28 mei tot 4 september 2016 een knappe tentoonstelling van Lee Kit. Soms ga je onverwacht een museum binnen en dan word je verrast. Misschien geldt ‘onbekend onbemind’ in bepaalde gevallen, zeker in dit geval..

We beschikken overigens over veel talentvolle Belgische kunstenaars, maar een kijkje buiten onze landsgrenzen opent de blik op de wereld. Enkele Iraanse kunstenaars bevestigen deze tactiek.

Naast de Iraanse kunstenaars is er Lee Kit die tentoonstelt. Lee Kit is een Chinese kunstenaar uit Hong Kong. Hij tovert poëzie met readymades en hij creëert virtuele, driedimensionele composities.

In een vleugel van het S.M.A.K. verwelkomt de kunstenaar ons met een muur waarop een foto staat van een jas aan een haak. Welkom in een kader dat later als kader wordt opgemerkt.

Lee Kit dompelt me onder in een andere wereld waar kleuren mooi in elkaar overgaan. Enkele handen wijzen me de weg of net niet?

‘De kunstenaar beschrijft zijn tentoonstellingen als driedimensionele doeken, gekenmerkt door de fundamenten van schilderkunst: licht, diepteperspectief en compositie.’ Zo vermeldt het programmaboekje van het S.M.A.K. en waarheid vind je soms in boeken of in musea. 

muziek in huis

uitkijk

nummer

bescherming

een hart met zoveel hart
is een verbinding met het hoofd

nadenken is linken en even uitkijken

er komt licht in de ruimte

indrukken

Is schrijven een misdaad?

Soms kan een boek je verrassen, soms ben je gekluisterd aan een verhaal omdat je het einde wil weten. Het einde houdt je immers in de ban. Amélie Nothomb slaagt voortreffelijk in haar opzet. In ‘De misdaad van Graaf Neville’ gaan we op zoek naar redenen om een moord te plegen. Waarom zou een man als graaf Neville een misdaad willen plegen?

Graaf Neville en zijn dochter Sérieuse spelen de hoofdrol in dit verhaal. De protagonist en de antagonist spelen wonderlijk op elkaar in. Sublieme dialogen en een diepe inkijk in het menselijk wezen zijn een voorbeeld daarvan.

Het aspect verwevenheid en intertekstualiteit is ook niet vreemd in dit boek. Er zijn verwijzingen naar de klassieke oudheid. De kinderen van de graaf en de gravin heten Orestes, Electra en Sérieuse. Door een speling van het lot kreeg de jongste dochter Sérieuse niet de naam Iphigenia. De toon is gezet.

Het leuke is ook dat de literatuur een plekje krijgt in dit boek. Af en toe gebruikt de schrijfster citaten van andere bekende schrijvers. Zo leer je ook die schrijvers op een andere manier kennen. Learning by reading.

Kunnen we ons noodlot veranderen? Speelt muziek een grote rol? En kan een verbluffende vertelstijl je op het puntje van je stoel brengen? Deze vragen krijgen een antwoord in de nieuwste roman van Amélie Nothomb.

Tot slot nog een quote, omdat die misschien ook aan het begin kon staan. Sérieuse, een meisje van ongeveer zeventien jaar, zegt het volgende: ‘Papa, na afloop moet je jezelf voorhouden dat je me datgene hebt gegeven wat ik wilde. Je bent voor mij de beste vader van de wereld omdat je bereid bent me te bevrijden uit die dikke laag niets die me verstikt. …’