PLAY in Kortrijk

kleurenwaaier

Turijn

hedgehog

gele kerk met steeg

de rugzak

Roeselare: stilleven aan station

geschokt

Meestal kan ik niet goed reageren op een politieke uitspraak, volgens mij hebben veel partijen een boodschap, maar dan kom ik tot de essentie, het mens zijn. Mijn ouders zijn op reis geweest en toen ze terug kwamen, reden ze aan een plek van een ongeval voorbij. De beschrijving van het slachtoffer laat ik achterwege, maar mijn moeder kon alvast die avond de slaap niet vatten door het beeld dat ze gezien had. Ook mijn vader die aan de plek des duivels voorbijreed, denkt liever niet terug aan dat beeld.

Een man had de autosnelweg overgestoken en een vrachtwagen heeft hem aangereden. Het zou om een wanhoopspoging gaan. Dit stemt me verdrietig, ik dacht, verdomme, weer iemand die het leven laat door een pijn die we moeilijk kunnen duiden. We leven in Vlaanderen, Wallonië, België, Europa ... Het maakt me niet uit, maar hoe kunnen we de wanhoop verdrijven?