opnieuw een aparte kijk op de werkelijkheid

Het Nieuwsblad van maandag 16 september 2019 covert een grote foto met een ontgoochelde Anderlechtspeler op. Sporting Anderlecht kende zijn slechtste seizoenstart in 92 jaar. Een donderspeech van gelauwerde Vincent Kompany was het gevolg. De grinta komt vast wel terug.

De krant bericht ook over zoveel meer. Commentaarschrijver Peter Mijlemans spreekt over een Waalse dooi in zijn stukje op de tweede pagina. Ik vraag me af: Is België nog hip? Of is, zoals de redacteur aangeeft, het Belgisch model aan een onderhoud toe?

Verder in de krant staat er een kleurrijk verslag van de eerste theatershow van de reeks Nachtwacht. ‘Het vervloekte perkament’ bleek een voltreffer te zijn in CC Asse. Het is opmerkelijk hoe een vampier, een elf en een weerwolf voor zoveel magie zorgen. Misschien is dat niet zo opmerkelijk, want de elementen van een spannend verhaal zitten allemaal vervat in de nieuwe theatervoorstelling. Wie kent ten slotte ad inferos niet?

Musée Charlier

Musée Charlier is een pareltje van een museum aan de vijfhoek in Brussel. Nabij het Warandepark en het Vlaams Parlement zijn twee oude herenhuizen te vinden waarin het museum gehuisvest is. Victor Horta, één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de art nouveau, deed enkele aanpassingen aan het gebouw. Mecenas en kunstliefhebber Henri Van Cutsem gaf het aan beeldhouwer Guillaume Charlier die het op zijn beurt aan de gemeente Sint-Joost-ten-Node schonk.

In het museum zijn enkele boeiende kunstwerken te zien van onder andere Alfred Stevens, Emile Wauters, Anna Boch en Eugène Laermans. Er hangt ook een klein schilderij van James Ensor: 'Bloemen en vlinders'.

De inrichting van dit museum beklemtoont nog het huiselijke met een empiresalon, een ontmoetingssalon, etc. Naast de bekende musea in Brussel mag dit museum zeker niet ontbreken op de lijst van must sees. Het is trouwens opmerkelijk stil in het huis nabij de drukke binnenring. Een reden te meer om het Charliermuseum te bezoeken.

doorkijkje

Lanny

‘Lanny’, zelden ben ik zo van mijn sokken geblazen dan door dit boek. Max Porter, de auteur, schreef een meeslepend, soms fragmentarisch verhaal over een bijzondere jongen Lanny die vaak in zijn eigen wereld vertoeft. Zijn ouders en vooral zijn moeder, een schrijfster, spelen in op die 'fantasie'. Mad Pete leidt Lanny in de wereld van het tekenen en dan is er nog gossiping Peggy, die een belangrijke figuur is in het dorp nabij Londen waar het verhaal zich afspeelt. De afwisseling in het vertelperspectief zorgt voor aangename lectuur, je kan het vergelijken met het kijken naar een diamant.

De taal van deze Britse auteur is fenomenaal fascinerend. Ik kon tijdens het lezen niet alle Engelse woorden begrijpen, maar dan verzon ik er maar zelf af en toe een betekenis bij. Poëzie staat – denk ik - nooit veraf van het gissen naar een speciale betekenis. Al eerder won deze schrijver verschillende prijzen, zoals de Europese Literatuurprijs en the International Dylan Thomas Prize, meer dan terecht.

De portrettering van de personages en vooral van het natuurpersonage Dead Papa Toothwort is rijk aan fantasie en bij tijd en wijle zijn de beschrijvingen vertederend aangrijpend. Gruwel en tederheid vullen elkaar passend aan in dit boek. Vooral het einde is erg hallucant en hartveroverend. Soms wil je in het verhaal meespelen om een hand te reiken. Welke auteur kan daarin slagen? En als dat lukt, dan kan je niet anders dan over een natuurtalent spreken, Max Porter.

spelen met letters: herinnering en toekomst

wegrestaurant met gordijn

Bob Dylan

BBC2

Gisteren was er op BBC2 een docu over Bob Dylan. Beeld- en geluidsfragmenten werden na elkaar getoond. De Nobelprijswinaar van de Literatuur haalt in zijn stukjes poëzie muziek uit klanken. Het is dan misschien ook niet verwonderlijk dat hij vaak wordt gecoverd, waardoor zijn muziek op haar beurt wordt gedeeld. Deze Amerikaanse singer-songwriter wordt op dit moment als één van de meest toonaangevende muziekkunstenaars in de wereld gezien. In een volgende post zie je enkele tv-foto's die ik wilde delen.