De taal van deze Britse auteur is fenomenaal fascinerend. Ik
kon tijdens het lezen niet alle Engelse woorden begrijpen, maar dan verzon ik er maar zelf af en toe een
betekenis bij. Poëzie staat – denk ik - nooit veraf van het gissen naar een speciale
betekenis. Al eerder won deze schrijver
verschillende prijzen, zoals de Europese Literatuurprijs en the International
Dylan Thomas Prize, meer dan terecht.
De portrettering van de personages en vooral van het
natuurpersonage Dead Papa Toothwort is rijk aan fantasie en bij tijd en wijle zijn de beschrijvingen vertederend aangrijpend.
Gruwel en tederheid vullen elkaar passend aan in dit boek. Vooral het
einde is erg hallucant en hartveroverend. Soms wil je in het verhaal meespelen om
een hand te reiken. Welke auteur kan daarin slagen? En als dat lukt, dan kan je
niet anders dan over een natuurtalent spreken, Max Porter.